De ochtendstond heeft vandaag heel veel drukte in de mond. Meestal sta ik stiekem op, hang wat boven de wastafel, prop een wafel binnen en sluip in alle stilte het huis uit. Maar vandaag is het anders. Vandaag moet Ans om 7u in het Centraal station zijn. Antwerpen natuurlijk. En haar vriendin die blijven slapen is ook. Voor een scoutsontbijt op de dag van de jeugdbeweging.
Zij vertrekken weliswaar eerst met de fiets naar Lier en ik rij in mijn luxe auto naar Mortsel. Maar treinen doen we nadien allebei richting Centraal. Ik juich haar graag nog even de stuipen op het lijf met mijn voorstel: ” Als mijn trein vertraging heeft kom ik wel even naar je zwaaien.”
“No way” bijt ze me toe terwijl ze me nog snel een banbliksemende blik toewerpt voor ze op haar fiets springt.
Wat een moment van blijheid overvalt me dan ook als ik bij aankomst merk dat die onwaarschijnlijke kuttrein richting Amsterdam deze ochtend weerom afgelast is. Dit wordt een uur balen en dwalen en verstoppertje spelen met mijn dochter . Sportief verwittig ik Ans met een sms. Kkkrea zijn de letters die ze me onmiddellijk terug smst. Ik zet me achter een pilaar, mijn gsm in aanslag, en tel driehonderdrientwintig scoutsmeisjes en twee jongens tot ik plots mijn lievelingsscoutsmeisje voorbij zie komen. Discreet maak ik een fotootje als bewijs dat ik haar vredig heb laten passeren, stil en zonder te zwaaien. Trots op mijn ‘ ik kan mijn dochter loslaten’ houding maar net op dat moment draait Ans zich om, schrikt en wuift dan maar heel voorzichtig met haar pink. Ik pink terug. Blij verdwijnen we uit elkaars zicht. Ans blij dat niemand iets gemerkt heeft, ik blij dat ze me betrapt heeft.
Plaats een reactie