Gelukkig maar dat je goede voornemens zelden lang volhoudt, meestal zijn het toch maar echte pretbedervers die je enkel willen doen schuldig voelen bij dronkenschap, luieren of chocolade eten. Zo heel af en toe is het jammer dat ze in duigen vallen. Al sinds mijn eerste werkdag probeer ik de mooiste gekste en vreemdste Hollandse uitdrukkingen op te schrijven: werk ze, de tent uit ruziën, sil voe ple., ja toch… Maar het lukt me maar niet om het mooi bij te houden.
Ik ben niet zo van de lijstjes. Ik ben niet zo van is trouwens ook zo’n mooie uitdrukking. Het is de perfect vlotte manier om te zeggen donder op, daar doe ik niet aan mee, het zal me worst wezen, beschaafde worst dan wel.
Even twijfelde ik deze week om: ik ben niet zo van de links te antwoorden toen ik een verzoekje kreeg om een linkje te leggen naar een ander blog. Te bang dat ik mijn weinige lezers verlies, maar wel trots dat ik elders vermeld sta. Ik heb ondertussen ontdekt dat ik lang niet de enige treinblog ben en dat ik er enkel uitspring door de ellendigste vertragingen.
Maar ik ben ook echt niet zo van de links, meestal. Ik voer immers al een ganse week een hevige tweestrijd tegen mijn linkhaat. Ik voel me wankelen, ik weet dat ik zal capituleren maar voer nog even een schijngevecht. Ik hang uitgeteld in de touwen met een ergerlijk arrogant lachje op mijn smoel. Charlotte wint. Makkelijk. Welke vader zou er nu niet verder linken naar de blog van zijn dochter. Zelfs al staan er in haar eerste postje al meer onwaarheden dan op gans De Treiner. Ik ben helemaal niet zo succesvol, niet trots en ijdel en vooral ik ben niet zo van de midlife crisis.
Archive for 6 oktober 2009
Een linke boel
Posted in blog, familie, tagged charlotte, links, midlife, spoorvreter on oktober 6, 2009| 3 Comments »
holland bakt zich bruin
Posted in nederland, werk, zomaar, tagged nederlander, polder, zonnebank on oktober 6, 2009| Leave a Comment »
“Het zal toch niet de Mexicaanse griep zijn”, schoot me door mijn lichtroze hoofd. Zo bleek voelde ik me tussen al die gezond gebruinde collega’s. Het leek wel de wachtkamer van het zonnebankcenter maar het was de ochtendvergadering van een kwalitietskrant. Kortom allemaal redacteuren die niet eens het bestaan kennen, laat staan de tijd hebben om onder zo’n tent van lampen te kruipen. Om niet een nog bleker figuur te slaan hield ik me maar wijselijk op de achtergrond. De vergadering was immers verzeild in een moment van zelfreflectie. Over Nederland dat depressief is en over zelfregulering.. Er vielen woorden als vondstenaar en waterbedeffect. Het ging over Marco Borsato, poldermodel en woningcoöperaties. Men piekerde, trok hoofdpijngezichten en keek nog dieper in de waterspiegel. Men had het over gebrek aan onderzoek en dat het al bij al nog wel best meeviel maar er is nood aan duidelijke richtlijnen besloot de adjunct. En toen begreep ik plots al die bruine gezichten. Iedereen was natuurlijk weer net terug van het zuiden, zoals zo vaak. Op vlucht naar de zon en weg van de duizenden regels en afspraken. Op de loop voor overlegcomitées en duidingsprogramma’s. Weg van waarom en nooit zomaar. Nederlander zijn is best vermoeiend, dat hou je nooit een gans jaar vol.
De Treiner's Weblog 