Oh God, haal die affiche weg, en als je zelf geen tijd hebt, laat het dan iemand anders zijn. Sinds deze affiches de stations sieren ken ik geen rust meer. Ik spied, ik kruip, ik verberg me. Ik reis onder zitbanken, vermom me als controleur en ik zie. Ik zie, ik zie… heel veel verdachts. Enkel maar verdachts, wij zijn met zijn allen in gevaar. Securail redt. Ik bel 37maal 0800 30 230 . Ik laat de lijn de hele dag openliggen, en meldt alles. Zelfs hij die niet verdacht is, want die is pas echt verdacht :
In de wachtkamer houdt een jongen zich verborgen achter de deurstijl. Als ik een stap naar links zet, kan ik hem wel zien, maar telkens ik een stap naar rechts zet is hij weer verdwenen achter de deurstijl. Wat heb jij te verbergen kerel? Ondertussen staat een andere heer ostentatief voor de affiche, zodat je het telefoonnummer niet kan lezen. Verdachter kan je jezelf niet maken, alhoewel wat gezegd van deze reiziger die een hoed op zijn knie draagt. Wie draagt zijn hoed nu op zijn knie. Nooit meegemaakt! Hoeveel bommen kunnen er niet onder zo’n hoed.
Ook de vuilbakken zijn een gevaar. Ik onderzoek ze allemaal. Er staat er eentje helemaal leeg op een leeg perron. Dit kan enkel een vermomde Arabier zijn. En hoe moet het verder met het proper zakdoekje dat ik vind. Geen snot, geen koffievlek, geen oorsmeer. Ik onderzoek het, besnuffel het, lik er even aan maar vind niets, helemaal niets, wat doet dat in de vuilbak. Dat lijkt me bijna zo verdacht als het vuilbakje naast mij, volgepropt met rekeningen. Het hart van een zwartgeld circuit. Ik ontdek koffiepads uit de Aldi, Laarzen van bij de Dod, een hotelrekening uit het Italiaanse Lovere en een ontbijt in Pretoria. Wat gek! Dit is wel erg onwaarschijnlijk. Dit zijn allemaal plekken waar ik de laatste tijd zelf ben geweest. Hallo 0800
Ik voel me nergens meer veilig, zeker niet wanneer ik bots op een stapel onverkochte kranten. Ik sluip dichterbij en herken De Standaard. Oef, dat is normaal. Sinds ik er weg ben krijgen ze die niet meer aan de straatstenen verkocht. De man voor mij laat zijn krant de hele rit openliggen, op de videoterroristen, en ondertussen doet hij alsof hij slaapt. Dat is hem!! Zeker weten, verderop titelt diezelfde krant : ” De agent moet mee in de bus.” Het gaat om de trein, verstaan jullie dat dan niet, stukje terroristengazet.
Maar het allergevaarlijkste zijn natuurlijk de vrouwen. Een meisje haalt haar schminkdoos boven en houdt heel de tijd in haar spiegeltje in het oog hoe ik haar heel de tijd in het oog houd. Dit kan toch niet meer. Wat een onfatsoen. Even later stapt er in Berchem een erg knappe dame op, minstens een miss België en de plaats naast mij is nog vrij. Ze loopt me achteloos voorbij en zet zich een bank verder. Dit is nog nooit eerder gebeurd. Normaal vechten ze om naast me te zitten. Zij is mijn hoofdverdachte nr1. Erg achterdochtig stap ik uit in Mortsel. Cindy’s naam staat op de muur. Zo’n lelijke graffiti, trouwens wie wordt er nu verliefd op Cindy. Dit heeft ze waarschijnlijk zelf gedaan. Niets klopt meer . Het land is in gevaar.
Ik hallucineer, ik beef, ik word achtervolgd. Iedereen houdt mij in de gaten. Achter elke hoek schuilt een bom of iets wat er op lijkt. Ik zie in het raam een man die foto’s van me maakt, ik raak in paniek. Gelukkig herken ik net op tijd mezelf. Ik ijl en heb koorts. God haal die affiches weg, of securail. Haal verdomme die fucking affiches weg. Ik haat het sfeertje van iedereen is verdacht. Ik hoef niemand te begluren, te betrappen en verklikken. Ik haat die bangmakerij. Zielig, dom triestig. Ik vind geen woorden voor mijn boosheid. Ontplof!!!
Read Full Post »
De Treiner's Weblog 
