kalenderspoeling

Rood aangelopen zit ik op het toilet. Niet van het drukken maar van me druk te maken. Voor mijn neus hangt de scheurkalender nog steeds op 1 september, al bijna drie weken lang. Veel aandacht schenk ik het ding normaal niet, maar dit leek me erg verdacht, dit kan geen toeval zijn.
Het is zo een zen-meditatie kalender, die je voor veel geld elke dag een blaadje geluk en vree schenkt. Enkele jaren terug kreeg ik voor mijn verjaardag van een vriendin zo’n kalender. Mijn vrouw was er meteen aan verslingerd.
Dat verjaardagscadeau heeft me al fortuinen gekost en veel stress. Elk jaar ga ik hopeloos te laat op zoek naar zo’n exemplaar. Ik bezorg er haar een fijne kerst mee en elke dag een zalig moment , op toilet.
Maar nu hangt het ding al de ganse maand op dezelfde pagina. Zolang heeft het geduurd voor ik argwaan kreeg.
Tegen al mijn principes in lees ik de boodschap van de dag. Ik verwacht me aan een gedicht, een droom of een zweverige preek.
Maar ik lees enkel klinklare onzin
Wat een kutkalender. Niets zo zaligmakend als een treinvertraging.
Hoe kan dat klotepredikantje dat nu weten. Vanachter zijn duf burerautje vol met zonsondergangen en David Hamiltonposters klets die je reinste onzin.
Volgens dat yogapatertje moet ik oeverloos gelukkig zijn. Geen dag zonder heerlijke vertaging. Geen dag zonder kopje koffie en extra rust. Ik dank de nmbs op mijn blote knietjes. Ik hou.. het niet meer uit.
Rot op kalender, weg uit mijn leven, weg uit mijn toilet. Ik veeg mijn gat aan je blaadjes, maar eerst even een fotootje van maken.

Read Full Post »

Kalmers

Natuurlijk heb ik, zoals elke man, wel eens gedroomd van veel wilders, van blonde lokken en nog veel meer en wat minder.
Tot ik hem vandaag het regeerakkoord hoorde voorstellen. Gedaan met fantasiëen. Ik wil nooit nog wat Wilders in mijn leven,jamais. Enkel veel kalmers en wegwezen.
Op zulke dagen ben je blij dat je met de trein snel de grens kan oversteken, nu ja snel.

Read Full Post »

Kei tof

Ik ren perron 8 af en gooi me voor de trein, bijna. Ik ren eerst even terug om nog een foto van Kei te maken.Ik bel John Massis en de Taliban. Deze trein mag niet vertrekken. Nooit.
Deze ochtend zijn Kei, uitspreken op zijn japans als Kee, en ik in Antwerpen – Centraal op de trein gestapt. Eén enkel Schiphol en een retourtje Rotterdam op dezelfde trein.
Kei was onze gastzoon in 2007. Een heel jaar lang en nog veel te kort. Wij hebben ons gezin,onze familie en ons lief en leed gedeeld.
Deze zomer zou hij terugkomen tot 21 september. Is hij zelfs teruggekomen, maar ik dacht dat hij September 2011 bedoelde
Vijf weken is niet eerlijk en John Massis antwoord ook al niet dus ren ik terug naar voor en hou de trein tegen en nog en nog en tot ik besef dat aan de andere kant van Schiphol iemand heel erg hoopt op een stipte trein. Mama Tomoko en papa Nobuo ook en oma en vrienden en Tokio en een hele natie.
Heldhaftig los ik de locomotief, met een ferme tik tegen de bumper maan ik haar aan tot voorzichtigheid. Het ga je goed Kei. Tot gauw!

Read Full Post »

Met U2 naar de trein

Zo ergens aan de zijkant veertiende rij :

-Opvallend veel midlifers met een jong lief. Denken die nu echt dat U2 hip is, of waren ze met hun dochters?

-One liedje vond ik echt bijzonder.

-somtijds had het een groot parochiezaalgehalte.

-Hardcorefans gaan al bij de eerste noot van een brand new song uit de bol.

-De del naast mij pafte zich te pletter en dronk zoveel cola dat ze volgens mij het einde van het concert niet gehaald heeft.

– Veel te veel hemden met fijne streepjes, zo van die lichtblauwe.

-Ik heb een kruisje op de grond gezet daar waar ik stond. Vandaag gaan Brigitte en Ans. Ze kunnen op mijn plekje gaan staan. Dat schept een band.

-Applaus.

-Toch wel heel veel veiligheidsmensen voor een concert dat vooral over peace en love gaat.

-Sommige fans denken echt dat Bono onsterflijk is.

-Als er nu één talent is waar ik jaloers op ben dan is het zangtalent. En kunnen voetballen, en in een vliegtuig slapen.

-Als ik ooit een concert geef zijn de enige vips mijn familie en mijn vrienden.

-Bono heeft me wel tienmaal bedankt, maar zoveel had ik nu ook weer niet gedaan.

-Heel dat 360 gedoe hoeft niet. Gewoon gezellig op een hoopje is zoveel leuker.

-En toen was er even chemie. Een klein traantje?

-In de nok van het podium zaten heel wat technici. Die moesten een heel concert lang hun plas ophouden. En U2 eigenlijk ook en ik ook. En al die 70.000 andere toeschouwers. Daar is dus fenomenaal veel plas opgehouden.

-over de trein valt verder niets te melden.

Read Full Post »

Zringend

Plots hoor ik mezelf zingen, luidop. Ik zit op het puntje van mijn zadel en spurt naar huis. Ik probeer de trein in te halen waar ik net van afgestapt ben. Ik fiets met mijn billen tegen elkaar geklemd aan ongekende snelheden en zing. Veel luider dan ik dacht. Ik zoek verschrikt om mij heen naar luisteraars. maar ben gelukkig een sterke eenzame fietser.
Ik ben niet alleen het levende bewijs dat niet iedereen geschikt is om te zingen maar ik herhaal bovendien nu al zowat de twintigste maal hetzelfde refrein. Ik zing het als een voetbalhymne, alsmaar luider alsmaar dwingender en alsmaar meer beschaamd om de tekst. Zeker mocht iemand me horen.

Alhoewel, vraag ik me zo af, misschien doe jij dit ook wel , misschien ben ik niet de enige die zulk een liedje zingt.
Hoog inzettend en eindigend in de lage tonen, mezelf steeds herhalend zoals in de Bolero. Opzwepend met maar één doel voor ogen.
Kortom bij deze mijn prangende vraag : Zingt u dit liedje ook wel eens luid op de fiets, 2km lang?

” Ik moet plassen.

Ik moet plassen.

Ik moet plassen.

Ik moet plassen. ”

Read Full Post »

mannen lezen plannen

Ik kijk mijn jaszakken na op een beetje lectuur. Ik ben vanochtend in allerhaast vertrokken zonder rugzak, zonder kussentje, zonder krant,boek of wat dan ook. Ik voel me kaal zonder mijn rugzak, kaal en verveeld.De zoveelste grazende koe en kabbelende beek brengt daar geen verandering in. Ik pluis mijn jas dan ook grondig uit op een oude folder, een stukje krant, een streepje lectuur.
Mijn geluk kan niet op als ik een stadsplan van Parijs vind. Ik reis blijkbaar al weken op en af naar Rotterdam met Parijs in mijn binnenzak. Ik spreid het plan op mijn tafeltje en bestudeer minitieus de plattegrond. Ik leer de twaalf straten die uitgeven op de Arc de Triomphe uit mijn hoofd, of zijn het er nu dertien? Ik slenter door de Jardin de Luxembourg, bereken de afstand van La Republique naar La Bastille, tel het aantal bruggen over de Seine, riek de pannekoeken aan Place St-Michel en zoek de metro naar de Eifeltoren…
Tot ik plots een tik op mijn schouder voel en een verontrustte controleer hoor zeggen: ” Meneer , U heeft de trein in de verkeerde richting genomen, deze gaat richting Amsterdam, Parijs was aan de overkant. “

Read Full Post »

de volhouder wint

Ik ben te veel afgeleid om het gesprek goed te volgen. Afgeleid door hun blonde lokken, de zomerjurkjes, hun jeugdigheid. Zij kruisen me in de gang van de trein. Het is een gewring en getrek. Haar ogen pinnen zich kortstondig vast in mijn ogen. Ik lees zorgen, hoor een zucht en versta een intriest : “Dit hou ik niet vol”
“Wat niet?” wil ik haar nog achterna schreeuwen, maar ik ben al lang weggedrumd door haastige reizigers.
Bezorgd zet ik me neer naast een corpulente dame. Maar ik heb de tijd niet om haar veel aandacht te schenken. Ik pieker over het arme kind. Ik moet haar redden, maar van wat.
Wat houdt ze niet vol?
-Het zoeken naar een zitplaats
-Haar relatie
-Haar lessen Zumba
-Het gezeur van haar moeder
-De avondlessen marketing
-Het gestaar van de oude kale man
-De opmerkingen van de juffrouw geschiedenis
-Geheelonthouding
Ik heb geen enkele aanwijzing en kan dus alleen maar gissen
-Haar string die wat klemt
-Haar huwelijk
-Babysitten op vrijdag
-Dieëten
-Elke dag sex
-Haar job bij het Kruidvat
-De afkeurende blikken van haar schoonmoeder
-Het geroddel van haar collega
-In en uitademen
-De hond ‘s ochtends uitlaten
-wachten op Sinterklaas
-haar hoge hakken
-De treiner lezen
Ik wil het weten en besluit achter haar aan te gaan of toch ook weer niet. Ik heb zelden zo genoten van twee droeve ogen die mijn blik kruisen. Het raden naar haar woorden boeien me nu al een hele rit. En dit kan ik best nog een tijdje volhouden

Read Full Post »

Het verdrag van Antwerpen

Ik ren de trap op en af en op en af en op en dan terug langzaam af. Mijn ochtendzweet spettert rond. Ik ga vandaag voor strak. Ik wil topfit in de arena verschijnen, die van Rotterdam dan wel. Straks begint daar onze strijd.

Ik haal mijn witte hemd uit de verpakking. arbiW lees ik op het hoesje, maar het is vooral de Xl in het kraagje dat me gelukkig maakt. Ik hijs me vervolgens in het modieuze kostuum van mijn buurman, het ziet er nog netjes uit maar inderdaad een ietsje te veel jaren negentig, begin jaren negentig. Toch monster ik me tevreden in de spiegel. De slag om de beste looks lijk ik te gaan winnen. Makkie!

Maar het gaat om zoveel meer. Het gaat om het leukste accent, het hoogste salaris, het gaat om de plek van diepe spits in het elftal, om het meeste aandacht. De aai op de bol.
Het gaat om de titel van de leukste Belg.
Al twee jaar kroon ik mezelf tot NRC’s leukste Belg, maar vandaag gooit Peter Vandermeersch zich voor het eerst in de strijd. “Een verloren strijd”,.zeg ik vastberaden tegen mezelf in de spiegel. Met bewonderende blik terwijl ik nog wat naar links draai en nog een beetje meer naar links en prik me aan een verdomde naald in mijn kraag. Die fucking low budget hemden toch. Geen strijd zonder bloed beslis ik dan maar en kus Brigitte slapjes ten afscheid, bel nog even een vriendin, sms mijn vriend en haast me naar buiten en terug naar binnen. Vergeten iets in de camera in te spreken. Al drie dagen heb ik mijn videocamera opgesteld in het salon. Af en toe in beeld komen kan nooit kwaad. Ik roep spontaan “Lieve kijkers, ik ga Rotterdam met mijn charmes bombarderen”. Klinkt goed..

Ik spring op mijn 2maal2 en maak er één langgerekte spurt van tot aan het station van Boechout en houd vervolgens de trein van 6u28 tot stilstand. Ik spring gezwind de wagon in en met een stevige vloek in Antwerpen er ook weer uit. “Asjemenou!!!” De 7u trein naar Amsterdam rijdt niet vandaag. Weeral niet. Dan maar wachten op het 8u exemplaar. Eigenlijk vind ik het niet eens zo erg. Ik stap de Starbucks binnen. Het is misschien niet hetzelfde als correspondentsschap in New York maar ik leer in een wip toch ontzettend veel bij over de Verenigde Staten. Ik bestel natuurlijk een Tall Americano met hot milk. Hun instapmodel noemen ze hier al tall. Handige Amerikanen, die jongens!

Ik zak in een kuipzeteltje met zicht op de ‘Timetable’, en kijk alsmaar verontrustender richting uurrooster. Ik zie tot mijn angst de acht uur trein al aangekondigd. Jammer, het hoeft nog even niet. Mijn koffie is verre van op en de strijd komt me iets te vroeg. Misschien kan de NMBS er nog een trein van tussen laten vallen. Tijd voor nog een Americano en wat rust. Ik hoef de uitdaging niet en de crisis nog minder. Ik wankel, mijn troon wankelt. Ik zucht en kreun. Ik wil even niet knokken om de leukste Belg te zijn. Ik voel me niet zo lekker. Ik trek me wel terug in de verdediging, neem jij de spits maar Peter. Mijn hand grijpt naar mijn pen. Ik capituleer. Ik schrijf het verdrag van Antwerpen.

“Ik doe vandaag op volledig vrijwillige basis afstand van mijn troon en kroon Peter Vandermeersch tot leukste Belg van de Nrc-Wereld.”

Ik onderteken met een diepe zucht, kijk naar het tijdschema en zie dat de trein in aantocht is. Ik voel me opgelucht en gelukkig. Onderweg begin ik aan een nieuw strijdplan.. Peter en ik gaan Nederland op eigen terrein verslaan. Zoals in 1985.
Jij, Peter in de spits, onrust stokend, van links naar rechts hollend, dribbelvaardig.desnoods lul je hem erin. Jij trekt, duwt hangt,kopt. Jij bent onze Jan Ceulemans. Ik neem de verdediging wel voor mijn rekening, genereus, standvastig en betrouwbaar. Ik vang alles op en geef geen krimp. Noem mij maar de … Georges Grun.

Read Full Post »