Val jij ook wel eens in slaap bij je werk. Ik wel, dagelijks. Bijna dagelijks. Op weg naar huis lees ik in de trein de krant die ik diezelfde dag heb helpen maken ,en blader ik, en blaaader ik en blaaaaaaaaaaaad ….tot slapens toe.
Behalve vandaag, vandaag blijf ik staren naar pagina 4, een fotopagina over de bevrijde mijnwerkers. Ik zie een Chileense president op de eerste rij, ik zie huilende kinderen, vlaggen en geliefden die elkaar terugzien na 70 dagen ondergrondse verbanning. Met brede zonnebrillen juichen de miners naar pers en camera. Geen 700m waren ze van hun familie gescheiden, geen 5 minuten fietsen, eventjes vallen maar.
Een pagina vol ontroering. Binnen twee weken zie ik mijn oudste dochter terug, van iets langer weggeweest , en iets verder. Vrijdag vlieg ik naar North Carolina, voor onze hereniging. Voor onze bevrijding uit onze mijn. Ik voel nu al de tranen, ik zie al de massa mensen die ons staat op te wachten. Het luide applaus bij onze eerste knuffel, het geflits van de camera’s, gebroken door mijn zonnebril. Benieuwd of Obama er ook zal zijn.
De Treiner's Weblog 