Het eerste wat me opviel was zijn gekke vestje, het leek wel een lappendeken, de linkerhelft althans. De kant van de hartstreek. Ik herkende Afrikaanse motieven vermengd met Thaise zijde, Engelse bloemenmotiefjes en Schotse ruiten. Zelfs een strookje fluo net boven de navelstreek, niet dat ik echt wist waar zijn navel hing te hangen. De rechterhelft van zijn vestje was strak, zakelijk blauw van de betere merkkleding. Het tweede dat me opviel was dat hij waggelend door de trein liep, heel langzaam en niet erg zeker, pasjesmaat. Hier en daar halt houdend, voor over gebogen en wat brallend tegen de reizigers en vooral hij kwam alsmaar dichter. Ik zocht bescherming achter mijn boek en dook diep weg tussen de lettertjes.
” Sorry, Sorry,” pas bij zijn derde “Sorry” keek ik echt op. Een diep gerimpeld gezicht lachte me toe, “May I shake your hand ? ”
“Why?” zuchtte ik. Nelson of Joe of whoever bleef me minzaam aankijken met zijn Mandelaoogjes en rimpels. Mijn botte antwoord gleed langs hem heen. “Let me vertel you why, Wij zijn met zijn tien miljard op de wereld en ik zou jullie graag allemaal the hand shaken.”
” Why?” meer kon ik weerom niet bedenken. “Nou, ik wil iedereen welkom heten op deze aardbol. Een gastheer groet toch steeds zijn gasten. Ik ben erg blij jou te ontmoeten.”
“Ben je dan God?” wou ik nu even tegenpruttelen, maar ondertussen had ik mijn hand al lang uitgestoken. De zijne voelde zacht aan als een stapel kussentjes maar greep me stevig vast en schudde een hartelijk welkom.
“Dank u,” mij schamend over mijn wantrouwig gedrag. In een wanhoopspoging mijn schuldgevoelens van me af te schudden steek ik Nelson ook figuurlijk een handje toe. “Je kan seffens misschien samen met me afstappen, als je wil. Er zijn net straatfeesten bij ons. Dan stel ik je aan iedereen voor en heb je een resem handjes geschud en morgen gaan we samen naar de markt en ‘s middags naar de voetbaltopper en ‘s avonds is er nog een tuinfeestje” en mijn enthousiasme is niet meer te stuiten. “Je kan natuurlijk blijven logeren en..”
“Dank u, dank u” glimlacht Nelson. “Maar het gaat niet om het Guinness record, lieve man. It’s all about the idea.” En schuifelend verdwijnt hij naar de volgende wagon. “Have a nice life” meen ik nog af te lezen uit zijn rimpels. U2.
Zie dit leuke berichtje van YAB!
http://yab.be/2009/06/13/lees-op-de-trein-en-win/
Net iets voor u.
Van zo’n figuur zou ik goed gezind worden.
schoon. Goed dat hij je even liet nadenken…
dit is nou mooi om te lezen. 🙂