De huppelende helpdesk

Het kleine gedrongen kereltje dribbelt van de ene reiziger naar de andere. Het is een echt adhd-mannetje in NS uniform. Onder zijn veel te grote rode pet fonkelen twee donkerbruine ogen. Met veel trots draagt hij zijn ‘informatie’ badge. Hij lijkt wel een huppelende helpdesk voor gestrande reizigers in Rotterdam-Centraal.

Hij heeft nog maar net een dame goede reis geknuffeld wanneer hij me ontdekt onder het elektronische uurrooster. Hij komt aangerend, slaat zijn arm om mijn schouder en zingt :  -‘ Waarmee kan ik u van dienst zijn. Ik help immers ook heren! ‘

‘ Met niet zoveel ‘  antwoord ik hem , terwijl ik me loswring uit zijn amicale greep ‘ Ik kijk gewoon even of de trein naar Brussel wel rijdt ‘

‘ Natuurlijk ‘

‘ Dat had je maar gedacht ‘ brom ik . ‘ Zo vaak rijdt die niet, maar vandaag toevallig wel’ 

‘ Nou als je me dan verder toch niet nodig heb, wens ik je nog een goede reis.’  Terwijl hij zich al verlekkerd op een volgend slachtoffer.

 ‘ Natuurlijk heb ik je niet meer nodig, ik mag al alleen reizen van mijn mama‘ doe ik nog even lekker arrogant.

Maar het Adhd-bolletje heeft het ondertussen al veel te druk met het redden van een andere reiziger.

‘I’m looking for the train to Paris ‘ vertrouwt de reiziger hem toe.

‘Paris Hilton? ‘ vraagt het mannetje.

WAttttttttttt??? Ik ren achter het mannetje aan. Als jij de trein weet naar Paris Hilton, dan heb ik je heel erg nodig!

Read Full Post »

De busser

De zweetdruppeltjes parelen op mijn voorhoofd,  koorts heeft me geveld, volledig!  Met een voorlaatste krachtinspanning draai ik me op mijn zij, en met de laatste strek ik mijn arm tot net aan de radiowekker.  Mijn hand beroert de aanzet knop en radio1 vult de slaapkamer:

– ‘Wegens een ongeval is het spoorwegverkeer richting Roosendaal onderbroken,’ zegt zo’n ‘halloiedereenvrolijkwakkerikhaatze’ stem, ‘de nmbs zorgt voor vervangende bussen.’ 

Wat een ellende, met z’n vijfhonderd op één bus, ik heb dit al eens meegemaakt. Wat een miserie.  De koorts trekt plots uit me weg, ik spring bijna uit mijn bed en voel me genezen.  Bijna genezen. Net niet genoeg om de trein te nemen, laat staan de bus. Ik draai me nog eens heerlijk om in mijn bedje.

Read Full Post »

De koning is dood, de koningin nog niet

Nederland loopt op de tippen van de tenen. Beatrix is jarig en dat viert ze met een beschuit met muisjes en een toespraak. Misschien of waarschijnlijk of wie weet kondigt ze haar troonafstand wel aan, vertellen opgewonden collega’s me. Dat is nu al jaren zo de 31ste van januari. Zowel de verjaardag als de bijna troonsafstand. Och, ze zullen wel een natuurlijke dood sterven, denk ik zo. Beiden en wellicht samen.

Maar het lijkt wel fout gedacht, want plots voelt het vandaag toch aan als het einde van een tijdperk. Niet Beatrix maar ik ben van mijn troon gestoten. Het is nooit prettig op zijn meerdere te botsen, letterlijk bijna. Een opgewonden koppel rijdt me bijna te pletter met hun winkelkarretje, al kibbelend.

-Ben jij de olijfolie niet vergeten opschrijven?

-Nee hoor, kijk maar op mijn lijstje, mooi na de butella bakboter, maar ze hebben die verdorie van plaats veranderd!

Het boodschappenlijstje is een perfect uitgestippeld parcours door de gangen van de Aldi, in volgorde van de uitgestalde winkelwaren. Waw! De Aldi heeft een nieuwe koning! Leve de koning! Maar de oude geeft het niet volledig op. Thuisgekomen spelen we een rondje wat staat waar. De verzorgingsproducten lukt me niet zo goed. Kent u trouwens de juiste volgorde van volgende vijf producten:

-Cornflakes-Koffiepads Decafeine-Namaak Bounty’s-Kassa-Koffiepads Strong

Read Full Post »

melkmuil

Een getraind treiner kijkt van niets meer op of tenminste toch van bijna niets.  Ik  bijvoorbeeld ben nog steeds niet bekomen van dit sms-je

Hoe gaat ie met de trein

De tekst doet me niet veel maar de afzender slaat me te pletter.  Zomaar, plots, één van mijn dochters en niet eens de oudste. Wat  een onverwacht meeleven met mijn lot, wat een ongekende interesse. Mijn bakvisdochter vraagt hoe het met me op de trein gesteld is. Ik pink een traan weg en besef dan pas dat het eigenlijk nog een antwoord is op mijn berichtje van daarstraks.

Hey A, ik heb nog twee kaarten van Daens te pakken gekregen, tot strakkies, paps

Het vooruitzicht van samen naar de musical maken ongekende gevoelens bij haar los, ze ontdekt eindelijk het voordeel, een voordeel, van haar vader. Meer zelfs ze is plots geïnteresseerd in mij. Dus antwoord ik haar iets te enthousiast met veel overbodige details.

Sta al voor de derde maal stil en moet dringend naar het toilet. Zo gaat ie

Hopend op wat meedeleven open ik haar volgend berichtje.

-Wor dan een broekplasser!

Tja, cool blijven is de boodschap en ik antwoord

-Ben ik altijd al geweest 

-Nee jij was altijd een broekschijter

antwoord de puber en om dat wat te milderen zendt ze binnen de minuut

En ik zou graag een melkschijter worden, kunt gy daarvoor zorgen? Misschien een paar flesjes meebrengen van de winkel?

Nou om nog zo een melkmuile te zijn heeft die dochter van mij toch veel praatjes bedenk ik me. Zalig. Voldaan dommel ik in.

 

 

Read Full Post »

Dave heeft ne kleine, Dave heeft ne kleine….

Mijn leven bestaat uit trainen en treinen. Geen van beiden schieten erg goed op.  Voorlopig zijn de verhalen uit de kleedkamer veel spannender dan die uit de fitnesszaal. Hier geven mannen zich pas echt bloot. En dan bedoel ik niet eens naakt.  Hier laten atleten, macho’s en mensen zoals ik binnenkijken in hun ziel. Hier liggen de geheimen voor het rapen. Dit is een spiegel op onszelf. Zeker voor Dave, een andere naam kan ik voor hem niet bedenken. Deze mislukte atleet staat nu al zowat een half uur voor de spiegel, op zoek naar een beetje schoonheid bij zichzelf denk ik.

Deze collegiale Dave heeft drie kleedkamerkastjes benomen : Eén voor z’n jeans en een witte t’shirt, ééntje voor zijn sportzak en één voor alleen maar potjes, zalfjes, parfums, een toiletzak x-large en gek genoeg twee mandarijnen en een banaan. Dit is een echte beautykast. Mijn éne Aldi douchegel steekt schril en één letter af tegen Aldie geurtjes en body cremes. Ik kom vingers te kort om ze te tellen. Dave kweekt meer spieren van zich in te smeren dan in de fitnesszaal, hij zweet harder in de kleedkamer dan op de cross-trainer. Maar daar heeft hij waarschijnlijk ook weer een zalfje voor, en tegen schilfertjes trouwens ook zag ik. Dus ook wel tegen acne, rimpels en zweetvoeten. Dave is nep, dames!

Nu begrijp ik plots waarom de banaan en de mandarijnen. Die steekt hij waarschijnlijk in zijn Bjorn-Borg slip. Want dat is echt wel nodig.  De hoeveelheid potjes is omgekeerd evenredig met  zijn hoeveelheid mannelijkheid, een lili-putter. Vandaar trouwens dat ik met één shampoo toekom. Dat is dan weer mijn kleedkamergeheim!

Read Full Post »

s-express

 Treinen kan ook best leuk zijn. Zeker zo’n late rit richting Antwerpen.  In Roosendaal stappen twee heren op en zetten zich naast me. Ze bekijken gretig hun nieuwste aankopen. Om te beginnen het sexboekje. Mijn buren kijken gezellig open en bloot naar open en bloot. Strakke meiden waar auto’s aan hangen, een shoot met Raisha, een rijkelijk geïllustreerd interview met Wendy Somers en een rubriek over omasex. En dan  is er ook nog de fotoroman van de dokter die zijn patiente heel grondig onderzoekt met alles erop en eraan en erin. Net internet. Mijn gedachten en mijn blik dwalen af. Ik heb nauwelijks de tijd om mijn eigen krant te lezen.  Na het boekje wordt ook de dvd gekeurd, iets met SM. Daar heb ik niet zoveel aan, ik zie vooral een zwart schijfje en veel te  kleine fotootjes. Gelukkig wordt hij weer snel opgeborgen.  De laatste aankoop die er moeten aan geloven zijn bifi-worstjes, what else!  Die eten ze smakelijk op boven het interview met Wendy Somers. Nu ja,die is dat wel gewoon. Deze trein lijkt wel de vlees-express. En wat gaat ie snel, veel te snel. Een mens zou willen dat zijn trein af en toe vertraging heeft.

Read Full Post »

alle wegen leiden naar deze blog

Dagelijks krijg ik een overzichtje van de zoektermen waarmee lezers op deze blog zijn terecht gekomen. Heel af en toe is dat ‘treiner‘ , veel vaker zijn het mensen op zoek naar Rotterdam of  kroketten.  Ik heb ook regelmatig lezers of eerder kijkers op zoek naar mooie meiden en of lesbische vrouwen.  Zo kom ik trouwens zelf  ook wel eens op mijn site.  Speurneuzen naar lekkere vrouwen hun teleurstelling moet wel erg groot zijn wanneer mijn foto te voorschijn komt. Ik mag hopen dat ze snel weg klikken, brrrr. Nog erger schrikken is het voor deze vreemde snuiters. Met deze onverstaanbare zoektermen  Сохраненная копия, текст ссылок: , detreiner.wordpress.com – 0 байт, zi kom je blijkbaar ook op deze blog. De treiner go’s international.  Maar de kampioen aller zoektermen is natuurlijk : De uren van de trein. Dagelijks vloeken reizigers op mij omdat ze me verwarren met de site van de nmbs. Daarom bij deze een link naar de dienstregeling van de NMBS en de NS. Let wel op, geloof niets van wat ze je vertellen. Hun dienstregeling is louter virtueel. 

Read Full Post »

er was eens de hongerwinter van 2009

 

         

-‘ Hey Joshi, kom hier kerel, zo koud is het nu ook weer niet hoor!  5 graden boven nul. Dan heeft jouw opa wel wat anders meegemaakt. Ik heb zelfs de hongerwinter van 2009 overleefd.  Ik heb toen nog op ijs gelopen, wat zeg ik, geschaatst. Ik was één van de duizenden dapperen die  in Rotterdam op de Kralingse plassen gestaan heeft en gelegen zelfs. Het duurde wel een half uur om een schaats aan te doen, per voet. Net zolang als nu mijn pantoffels. Oma had de dag voordien mijn schaatsen van zolder gehaald. Pas aan de Kralingse plassen ontdekte ik de roest, het afgesleten leer en de verrotte nestels. Maar het kon me niet deren. Niets schrikte me af, hoe dikker het ijs , hoe vervaarlijker ik te keer ging. Strompelen, vallen, bibberen en beven, ik verzorgde de show. Alle blikken waren op mij gericht, Joshi! Op jouw opa.  De mensen maakte plaats voor mij, schoven snel opzij, keken om, ik maakte in een roes een duik van vreugde. De slungel die me overeind hielp riep luidt, op mijn schaatsen wijzend.” Hopelijk heb je hier geld bij gekregen,jouw krellen zijn  rotter dan mijn dooie grootje”, vandaar trouwens  de naam Rotterdam, Joshi. Maar ik schaatste dapper verder, op en af, van bankje naar bank, van berm naar berm. Meer dan een elfstedentocht. Rotterdam is veel groter dan die elf steden samen.’

‘Maar opa vertel nog eens van die blote poep ‘vroeg Noushka’ die ondertussen op mijn schoot was komen zitten.’

-‘Nou, blote poep is overdreven, opa was in het gras gaan zitten om zijn schaatsen aan te doen, maar na een half uurtje was het ijs onder mijn warme billen gesmolten en mijn broek door en door nat. Dus heb ik nadien op het perron van broek gewisseld, broek uit broek aan, en ben ik als een held in de trein gestapt, het was in die tijd wel meer dan een uur rijden en toen….

-‘En toen wat, opa?’

-‘Nou Noushka ,vervolgt Oma, toen is opa net zoals nu, …in t’slaap gevallen!’

Read Full Post »

de potsbode

Dit jaar viel sinterklaas wel erg laat. En bovendien was hij verkleed als een postbode. Gisteren bracht die een pakje met mijn naam in sierlijke letters. Er zat een erg mooie brief in , dikke zoenen en een……. petmuts. Dat de Sint blogs leest schrijft hij zelf in zijn brief maar dat hij ook weet dat wit mijn lievelingskleur is en Nike mijn favoriete merk is wonderbaarlijk. Waw!  Ik heb enkel een beetje spijt dat ik zoveel over mutsen heb geblogd en niet over computers, autos zwembaden of sex. Dat is  voor volgend jaar.  Lieve Sint, je hebt me kinderlijk ontroerd. Ontzettend  bedankt! Je mag jezelf hier ook kenbaar maken. Niet allemaal tegelijk!

         

Read Full Post »

de overspelige sms’er

Dit postje is zo ingewikkeld dat je het best even herleest om het goed te begrijpen. Dit postje is zo ingewikkeld dat je het best even herleest om het goed te begrijpen. Trouwens erg verstandig van je om meteen mijn goede raad op te volgen. Trouwens erg verstandig van je om meteen mijn goede raad op te volgen. Om een lang verhaal lang te houden begin ik mijn avontuur op dinsdag 21u37. De telefoon rinkelt, beter gezegd, mijn gsm’s hippe ringtone zingt door het huis.

-Goede avond meneer, ik ben Ingrid Hubeau.

Ik had natuurlijk zelf eerst heel beleefd hallo met gezegd.

–Ik wou u even verwittigen dat ik al geruime tijd sms’jes van u ontvang, op mijn vast toestel dan nog wel. Vandaag nog heeft u gesms’t  dat u zin had in quiche en gisteren  joepie ik kan een trein vroeger nemen. Trouwens als ik eerlijk mag zijn, lacht ze dubbelzinnig, ik vind dat er wel een overspelig ondertoontje inzit, of vergis ik me?

Ik sta perplex terwijl ik door de gang wandel. Eindelijk heb ik twee woorden gevonden om te antwoorden en zeg ik:

-Wat vreemd ! en vervolgens heel voorzichtig, Mag ik uw nummer misschien weten?

-Ja hoor, en zonder aarzelen geeft de zogenaamde Ingrid haar nummer aan deze overspelige sms’er. Misschien is zij wel op zoek naar avontuur.

-‘Trouwens u vergist zich hoor, als ik sms dat ik zin heb in quiche, bedoel ik eigenlijk gewoon dat ik zin heb in  quiche, meer bepaald diegene die nog in de ijskast stond maar toch bedankt voor het verwittigen.’ Zeg ik nog.

Alhoewel, ze had nu wel plots mijn gemoedsrust overhoop gehaald, zo vlak voor het slapengaan. Waar heb ik de laatste tijd buiten quiche zo nogal zin in gehad, schiet me door het hoofd. Ingrid kent al mijn lusten en geheimen. Ik ren naar mijn vrouw die vlak bij me staat. ‘Krijg je mijn smssen nog wel’ vraag ik haar.’ ‘Even kijken,’ zegt Brigitte mijn vrouw op zoek naar haar gsm. ‘Ja hoor, daarstraks nog’ , zegt ze geruststellend, ‘Ik moet het nog wel even lezen.’. Niet alleen kent Ingrid al mijn geheimen, ze weet ze bovendien uren voor mijn vrouw ontdek ik nu. Nou, toch iemand die ze onmiddelijk leest troost ik me. Wat later tel ik in bed sms’en om de slaap te vatten, maar die laat erg lang op zich wachten.

De volgende ochtend word ik zelfs gewekt door één. Oh nee, daar is Ingrid weer, smsgewijs dit maal.

–Ben jij niet Evert, de papa van Kei, ik herkende je stem gisteren niet. Het is de mama van Pablo hier, hoe gaat het trouwens met jullie?

‘-Inderdaad ,ik ben de papa van Kei.’ , antwoord ik, ook al ben ik de papa van Kei niet, aan de mama van Pablo, die eigenlijk niet de mama van Pablo is, en bovendien slechts ongeveer Ingrid heet. Kei en Pablo waren onze AFS-gastzonen in 2006.

–Het gaat hier goed.Groot nieuws, vervolg ik, Ik ga Kei binnenkort bezoeken!

-Dat weet ik, dat heb je me vorige week al gesms’t.

Read Full Post »