Een godenkind

De trein heeft Rotterdam-station nog niet verlaten of ik begin aan mijn half vijf slaapje. Bij het binnenrijden van Dordrecht schrik ik op en door mijn half wakker oog zie ik dat Eva naast mij komt zitten, Eva de oervrouw, goddelijk geschapen. Zwarte laarsjes tot net boven haar knieën, 1meter75 tot aan haar blonde lokken, strakke jeans, een wipneusje en een kleurig hemd. Het lijkt of er een bloemenperk vol vlinders naast me komt zitten, met een kanten kraagje er bovenop en blauwblauwe ogen. Zo mooi, zo vriendelijk zo aardig.
Dat zie ik allemaal door mijn ene oog, stiekem wat belangstellend naar rechts gedraaid. Naast deze waw-meid mag ik slapen. En dat doe ik dan ook met veel overgave, wegdromend van mijn blonde vlindertuin.
Ik voel me plots Adam, Adam van de trein. Ik doe een godenslaap en voel hoe Eva zachtjes tegen me aanleunt. Heel even en dan plots erg verpletterend. Ik schrik op, kijk opgewonden opzij en gooi me snel tegen het venster aan.
Naast me, op me, zit een bejaarde versie van een sumoworstelaar-ster. Haar heup half over de armleuning, haar bovenarm tegen mijn onderkin. Ik hap naar zuurstof, maar krijg enkel goedkope deodorant te pakken. Ze draagt ook wel een bloemetjesjurk, maar het lijkt meer op een mottentuin in de herfst.
Eva staat ondertussen goddelijk te wezen in het gangpad van een overvolle trein. Zij is blijkbaar opgestaan om miss overgewicht naast me te laten zitten, neerstuiken eigenlijk. Zie je nu wel hoe een aardige galante meid Eva is. Dat had ik toch maar goed gezien. Met één oog dan nog wel

Advertenties