De spooktrein

  

Ik leg een dikke vette knoop in mijn zakdoek. Het is een beetje lastig want ik ben al een week verkouden. Morgen rijdt Bregje mee en ik mag mijn zwarte leren handschoenen niet vergeten of misschien kies ik wel voor mijn satijnen. Je weet maar nooit of we weer in de spooktrein zitten. Die bestaat meer dan echt en rijdt van Antwerpen-Centraal naar Rotterdam en zo verder de nacht in, althans vorige week toch.

Toen zaten we in zo’n akelig aftandse coupe, alsof we net Oost-Duitsland waren binnen gereden. De wagon was verder leeg, enkel Bregje en ik. We waren de tunnel nog niet uit of plots ging de deur open, vanzelf, keer op keer. En dan weer. De locomotief spoot vonken en buiten werd het als maar donkerder, tot ook de gordijnen vanzelf begonnen te schuiven, een beetje dicht, open, helemaal dicht. Het betere thrillerdecor reed met ons mee.

Tot Bregje ook begon te schuiven, ze kleurde groen, ze zag spoken en een schim door de trein rennen en ik fantaseerde er een zeis bij.

“ De dood begint steeds achteraan in de trein, misschien ontsnappen we nog wel” monsterde ik haar op. Maar er was geen ontsnappen aan, tenminste niet aan de angst, aan de spooklucht, aan de gruwel. Hitchcock kroop in mijn huid . Ik werd bevangen door de horrorlucht en ging akelig op in mijn rol.

 “Misschien zit de dood wel mee in onze coupé,” siste ik naar Bregje, “Misschien zit ie wel recht tegenover je .”

“Stop nou man” smeekt ze.

“Nee hoor, Satan en ik hebben een pakt. Mijn ziel voor jou leven!”

Ik trek tergend traag mijn handschoenen aan, zet mijn ogen op scheel, en hang zachtjes over haar heen. Mijn handen grijpen naar haar keel, Ik geloof in mijn missie en sluit stilletjes haar strot af. “Wat een loser ben je, met je flanellen handschoentjes” kermt Bregje me toe. Ik los. “Daar is niets sexy aan,” duwt Bregje haar mes nog wat dieper in mijn rug. “Dat is toch het laatste dat je wenst als killer”, flitst het door mijn hoofd “dat je niet sexy bent, niet stoer!

Ik mag morgen mijn leren handschoenen echt niet vergeten.

Read Full Post »

weduwNAAR

  

Met zacht jaloerse blik monster ik Kasper. Hij knippert even vriendelijk en wijs met de ogen naar me en leest vervolgens rustig verder in zijn betere boek. Tegenover mij zit de ideale weduwnaar. Zo wil ik ook oud worden. Zo wil ik later ook reizen met een rode trekkersrugzak en af en toe een stukje met de trein en veel wijsheid. Ik wil ook terug naar de natuur, alle volkeren ontmoeten, stappen in Schotland, zalm grillen in Noorwegen en met Pocahontas dansen. Ik bestudeer zijn houding, zijn blik, zijn grijze haren en fluwelen snor en beslis dat hij enkel Kasper kan heten. Ik imiteer zijn mimiek, ik strijk me net zo door de haren en hou mijn vergrootglas op hem. Ik denk dat hij richting Fjorden rijdt met een ommetje langs de Waddenzee.

Zijn rugzak is half gevuld met herinneringen. Hij is al te lang weduwnaar en heeft zonet afscheid genomen van zijn kinderen en kleinkinderen. Zijn oudste dochter heeft nog snel een lunchpakket in zijn handen geduwd en een ontroerende brief. Die bewaart hij voorbij het haardvuur. Ik voel dat het zo gelopen is, ongeveer toch.

Want mijn droombeeld verbrokkelt. Ik wil eigenlijk helemaal geen snor, bedenk ik me. ik hou niet van snorren en ook niet van sterke drank. Ik zie hem slurpen aan een Jagersflesje met cognac. Vroeg in de ochtend al. Op een tafeltje ligt een een beigige hoed. Tot mijn verbijstering hangt er een Duits vlaggetje op. Ik wil eigenlijk helemaal geen Duitser zijn en ook niet afstappen in Roosendaal zoals Kasper. Wie wil nu wandelen in Roosendaal. En eigenlijk wil ook niet echt weduwnaar zijn. Ook niet zo’n klein beetje.

Read Full Post »

KKKERA

  

 

De ochtendstond heeft vandaag heel veel drukte in de mond.  Meestal sta ik stiekem op, hang wat boven de wastafel, prop een wafel binnen en sluip in alle stilte het huis uit.  Maar vandaag is het anders. Vandaag moet Ans om 7u in het Centraal station zijn. Antwerpen natuurlijk. En haar vriendin die blijven slapen is ook. Voor een scoutsontbijt op de dag van de jeugdbeweging.

Zij vertrekken weliswaar eerst met de fiets  naar Lier en ik rij in mijn luxe auto naar Mortsel. Maar treinen doen we nadien allebei richting Centraal. Ik juich haar graag nog even de stuipen op het lijf met mijn voorstel: ” Als mijn trein vertraging heeft kom ik wel even naar je zwaaien.”  

“No way”  bijt ze me toe terwijl ze me nog snel een banbliksemende blik toewerpt voor ze op haar fiets springt.

Wat een moment van blijheid overvalt me dan ook als ik bij aankomst merk dat die onwaarschijnlijke kuttrein richting Amsterdam deze ochtend weerom afgelast is. Dit wordt een uur balen en dwalen en verstoppertje spelen met mijn dochter . Sportief  verwittig ik Ans met een sms. Kkkrea zijn de letters die ze me onmiddellijk terug smst.  Ik zet me achter een pilaar, mijn gsm in aanslag, en tel driehonderdrientwintig scoutsmeisjes en twee jongens tot ik  plots mijn lievelingsscoutsmeisje voorbij zie komen. Discreet maak ik een fotootje als bewijs dat ik haar vredig heb laten passeren, stil en zonder te zwaaien. Trots op mijn ‘ ik kan mijn dochter loslaten’ houding  maar net op dat moment draait Ans zich om,  schrikt en wuift dan maar heel voorzichtig met haar pink.  Ik pink terug. Blij verdwijnen we uit elkaars zicht.  Ans blij dat niemand iets gemerkt heeft, ik blij dat ze me betrapt heeft.

Read Full Post »

Het zit van binnen

Zo af en toe verjaar ik wel eens. Dat overkomt u vast ook wel een keer. En af en toe in het kwadraat krijg ik wel eens een geschenkje. Meestal zijn ze het verrimpelen erg waard. Ik geef mijn geheugen graag voor een verjaardagscadeau, ik lever wat graag mijn lenigheid in voor gestreepte kousen of een portefeuille, mijn levensjaren voor een das.
Dit jaar ben ik door het dolle heen met mijn nieuwe gsm. De goedkoopste die er te vinden is op de markt, de tweedehandsmarkt inbegrepen weliswaar. Een bedrag van nauwelijks twee cijfertjes groot. Het geschenkje ligt nu al een maand te wachten op ingebruiksname. Maar het lukt me niet, het afscheid lukt me niet. Geketend aan mijn oude toestel, de op één na goedkoopste gsm op de markt. Totaal versleten, afgebleekt, met toetsen waar het eelt van mijn vingers afdruipt. Geen hond die ik nog versta aan de lijn, geen mens ook niet. Kortom een waardeloos hoopje plastiek met koperdraad. Maar de inhoud is zoveel belangrijker dan het uiterlijk. Zo verdedig ik ook mijn eigen bestaan. Het gaat om de diepere ik, de inbox. De smsjes, maximum 160 lettertekens vol boodschappen en hartsgeheimen, bevelen, onschuldige en schuldige dates, knipogen en excuses. Het is een prikkelbox vol herinneringen en verwachtingen.
Ik wil ze nog niet uit mijn geheugen. Daarvoor ben ik nog niet vaak genoeg verjaard. Ze onthouden lukt me dan ook weer niet. Ik vrees ze voorgoed kwijt te zijn als ik van toestel verander of erger nog dat ze in handen vallen van een volgende gebruiker. Iemand die op de rommelmarkt gecharmeerd is door mijn overjaarse model. Wat moet die met al mijn geheimen en vooral wat doet hij er mee. Ik wil de cover van Dag Allemaal niet sieren.

Daarom ben ik van een onschuldige treiner verandert in een overijverig blokbeest. Van een buitenstaarder naar een fanatiek inboxgluurder. Ik leer ze uit mijn hoofd, nog 79 te gaan. Ik staar de ganse rit naar het schermpje van mijn mobiel en herhaal van Antwerpen tot in Rotterdam mijn berichtjes. Althans de eerste 20 letters. Vaak is het eerste stukje van wat ik zie voldoende om de zwoelste herinneringen op te roepen of de akeligste drama’s. Ik blader fanatiek door de voorpagina van mijn inbox. Ik ben nog niet verder dan bij de A. De A van één van mijn dochters, van mijn beste vriendin, van anonieme afspraakjes.
De A van
-Joe
-Heej, niet wenen hé
-Yes,fiesje
-Doe dat goe he pevert!
-Goede morgen beste v
-Flo is absoluut de max
-Hoera Flo is geboren
-Ela!zonihe
-Klaar
-Kaka
-Hej papa, 4 chocomelle
-Inderdaad ik eis nu he

 

   
 

 

….. En nog zoveel meer enkel van  de A alleen al. Mijn hoofd past nog nauwelijks in de wagon. En er komt maar geen eind aan. Terwijl ik dit schrijf loopt er weer eentje binnen. Twee zelfs.
van een A natuurlijk :
-Ni genoeg geld
-kunt ge effe belle?

 

Read Full Post »

Bosar Bromi

Opfalta rasta kam rucica. Derom kwator resmot masta purin. Kudar aspalla minos teram tussi. Ten teni turam mustala. Menos meda ruftor.
Ik voel het vervelende mannetje naast mij dapper meelezen. Ik draai mijn scherm zo dat hij niet eens veel moeite hoeft te moet, gebruik een extra groot exotische lettertype en typ naarstig voort.
Mensa mura rikki ten teni komta, Mula mulan tene quer to tolos.
Het mannetje zoekt al de hele reis contact. Eerst met wat gezucht en gesteun en als dat niet lukt met pertinente vragen : ” Waar gaat de reis heen? “ Ik heb echt geen zin in een uur gekwebbel. Ik brom het vervelend mannetje wat onverstaanbaars toe ” Bosar bromi “. En herhaal dat nog eens bij zijn volgende vraag ” Bosar bromi “. Zo snel geeft hij echter niet op. ” Do you speak English,? ” Ik knik nee, te laat beseffend dat ik de vraag dus blijkbaar wel versta.
” Where do you come from, Hungaria, Azerbeidjan, Russia..? “ Het mannetje weet van geen ophouden. Ik haal mijn schouders op en herhaal “Bosar bromi” . Ik klap mijn laptop open en begin te typen: Opfalta rasta kam rucica., zo gaat hij vast wel denken dat ik een exoot ben. Derom kwator… Het werkt, het mannetje valt stil, bekijkt me alsof ik van een andere planeet kom en dat is ook de bedoeling. Ik typ lustig door in mijn koetertaal. Nog even en we zijn in Rotterdam en eeuwig van hem verlost. De trein dobbert het station binnen. Het mannetje kijkt me triomfantelijk aan en sist. ” Uw spelchecker staat roodgloeiend, Meneer ” “Bosar Bromi” mompel ik, meer weet ik niet te zeggen.

Read Full Post »

achter de rug

Ik hoor een vederlicht stapje. Met een zuchtje ploft ze achter me neer. De trein heeft het station nog niet verlaten en mama wordt al gebeld. “Ik zit hier op de trein en verveel me zo. Wat een ellendige dag. ”  Haar mama krijgt niet eens de tijd om te antwoorden. “Daarnet is mijn blikje Red Bull in mijn winkeltas omgevallen en helemaal leeg gelopen en de bodem is helemaal wak geworden en gescheurd en toen zijn mijn kleren allemaal op het station gevallen.” Haar hoge stemmetje klinkt alsmaar droever. “En ik was mijn kleren aan het oprapen terwijl alle mensen voorbij liepen. Niemand die me hielp.”  Snif. “Gisteren zag ik een prachtig hemdje met een scheur in en ik kreeg maar drie euro korting aan de kassa, maar ik heb het toch maar gekocht en als ik vanmorgen beneden kwam lag mijn hemdje klaar. De mama van Luc had het genaaid. Ze heeft me naar het station gevoerd, Luc moest vroeg gaan werken, ze is wel lief die zijn mama, want het was niet eens afgesproken dat ik zou blijven slapen. Maar dat hemdje is nu vol Red Bull, dat durf ik tegen zijn mama niet zeggen hoor ! ”  Haar stemmetje slaat bijna over van verdriet. Mijn hart breekt van medelijden, mijn vaderlijke gevoelens gaan onstuimig te keer, ik moet haar een troostend woord toespreken of even warm knuffelen. Ik zet me recht, draai me achterom, kijk over mijn leuning in twee diepe weke donkerblauwe ogen, een droeve lach en een dikke ….. snor.  Mijn medelijden is helemaal over, behalve dan met mezelf.

Read Full Post »

Joepie, mijn frank is gevallen!

Schrik niet als u volgende week of misschien nog deze week een kale man op zijn knieën ziet terwijl hij met een bamboestokje onder de drankautomaten aan het vegen is. It’s me. Nu ja, u bent tenminste verwittigd. Ik was dat vanochtend niet. Een wat oudere, corpulente man probeerde wat centjes bijéén te vegen vanonder de automaten. Hij lag languit op zijn buik en veegde met ongekende overgave. Een stuk van 20 cent en ééntje van 10 waren zijn meer dan verdiende loon. Met veel moeite krabbelde hij overeind, licht kreunend en kortademig van zijn ochtendgymnastiek, op naar de volgende automaat. Het deed me wat.  Ik keek stiekem rond mij, zakte sportief door de knieën en duwde een blinkende euro onder de automaat.

Ik ben benieuwd of de man hem gaat vinden. Ik hoop het. Volgende week check ik het even. Als ik tenminste tot dan kan wachten !

Read Full Post »

Met de metro in de trein!

Liefde begint bij dicht bij elkaar samen de krant lezen, zo voel ik het toch aan. Niet dezelfde krant, het is te zeggen niet het zelfde exemplaar daarom, maar wel dezelfde krant. Zij is zowat 27, zowat blond en zowat het mooiste meisje dat ooit naast mij is komen zitten, of ik eigenlijk naast haar. Zij leest de metro en ik ook, lekker zuinig. Zij leest wel wat sneller dan ik, ze verliest minder tijd met gluren en leest enkel de onderschriften lijkt me. Tot ze bij pag 24 is aangeland. Links boven. Ze leest en herleest het niet alleen, ze scheurt de advertentie netjes uit, plooit ze met haar kristallen vingers en bergt ze in haar handtas. Toevallig ben ik ondertussen ook op pagina 24 en lees en herlees de advertentie: Gezocht mannen tussen de 18 en 45, fuck, voor medische proeven met een maximum verblijf van 12 dagen in het medisch centrum en een verloning van om en bij de 180 euro per dag.

Waw !, de verdomde bitch denk ik, ze ziet er net en netjes getrouwd uit en ze stuurt haar vent al onmiddellijk het huis en bed uit. Respect!. Ze verdient mijn volle aandacht. Ze is eerdaags twee weken vrijgezel en heeft bovendien centjes genoeg om zelf haar diner te betalen. Mijn journalistieke reflex komt boven en ik beslis haar een geinteresseerde vraag te stellen en mij vervolgens voor te stellen. “Zo, stuur jij je vriendje het huis uit?” zeg ik, “En ga je hem bloot stellen aan de meest waanzinnige medische experimenten, wat nobel!  “En vervolg ik mijn vraag ” Ben je niet bang dat hij met groene haren en flaporen terugkomt?”

“Nee hoor, het is voor mijn jongste broer” antwoord ze verontwaardigd. ” Wij gaan met z’n allen erg blij zijn als hij even het huis uit is en bovendien hij heeft al flaporen! “

Read Full Post »

Zoef

Zoef de trein zoefde voorbij het station deze ochtend, zonder te stoppen. Oeps, vergeten. Dan maar even de remmen dichtgooien en net voorbij het perron tot stilstand gekomen. Zoef de machinist sprong uit zijn locomotief, rende naar het andere eind van de trein, klom in de achterste locomotief en reed netjes achterruit het station terugbinnen. Iedereen laten in en uitstappen, terug naar voren gerend en zoef wegwezen. Net op tijd in Antwerpen voor mijn aansluiting. Mooi gedaan zoef.

Read Full Post »

Afscheid van een boek

Hij geeft zich onverschillig over…onverschillig.

Met deze zin eindigt ‘De dief en de honden’ van Nagieb Mahfoez, Egyptisch schrijver die in 1988 op 77 jarige leeftijd de Nobelprijs won.  Het is met de Nobelprijs zo’n beetje als met de Oscars. Ze geven me een misplaatst gevoel van kwaliteit en vertrouwen. Daarom denk ik dat mocht ik één van beide winnen, ik de prijs aanstellerig zou weigeren. 

‘De dief en de honden’ is een uitgave van Rainbow Pockets, nog uit de vorige eeuw, betaald in Belgische franken. Het heeft me niet enkel twee eeuwen gekost om het uit te lezen, het boek heeft er ook zowat de hele wereld voor moeten afreizen. Ik ben de afgelopen 20 jaar niet op stap geweest zonder Nagieb Mahfoez. De dief was mijn trouwste metgezel en de honden natuurlijk ook . Vooral vanwege de 176 pagina’s.  Een minimaal aantal pagina’s voor een maximaal intellectueel imago. De roman is op vier continenten geweest. Getreind gevlogen gevaren, getuktukt in Bangkok, geraft in de Pyreneëen. Leeuwen getrotseerd en honderden bikini-dames. Op citytrip in Barcelona, op toilet in Lesotho waar geen toiletten zijn, op restaurant in Parijs. Tientallen grenscontroles gepasseerd, afgetast door de Amerikanen, dit is het veiligste boek ter wereld.

Maar deze week is hij gestorven in mijn handen. Onverschillig geeft de dief zich over .. aan de dood. Het is een lange doodstrijd geweest van bijna twintig jaar. Een doodstrijd van 176 pagina’s deze week eindelijk voorgoed ingezet in Bergamo en stilletjes gestorven op de trein even voorbij Dordrecht. Vandaag reist hij voor het laatst mee. Hij staat netjes rechtop mijn klaptafeltje, als laatste eerbetoon. Klaar om voorgoed weggeborgen te worden en nooit meer gelezen . Tenzij u hem wilt lenen. Hij is nog nooit in Oceanië geweest.

Read Full Post »