melkmuil

Een getraind treiner kijkt van niets meer op of tenminste toch van bijna niets.  Ik  bijvoorbeeld ben nog steeds niet bekomen van dit sms-je

Hoe gaat ie met de trein

De tekst doet me niet veel maar de afzender slaat me te pletter.  Zomaar, plots, één van mijn dochters en niet eens de oudste. Wat  een onverwacht meeleven met mijn lot, wat een ongekende interesse. Mijn bakvisdochter vraagt hoe het met me op de trein gesteld is. Ik pink een traan weg en besef dan pas dat het eigenlijk nog een antwoord is op mijn berichtje van daarstraks.

Hey A, ik heb nog twee kaarten van Daens te pakken gekregen, tot strakkies, paps

Het vooruitzicht van samen naar de musical maken ongekende gevoelens bij haar los, ze ontdekt eindelijk het voordeel, een voordeel, van haar vader. Meer zelfs ze is plots geïnteresseerd in mij. Dus antwoord ik haar iets te enthousiast met veel overbodige details.

Sta al voor de derde maal stil en moet dringend naar het toilet. Zo gaat ie

Hopend op wat meedeleven open ik haar volgend berichtje.

-Wor dan een broekplasser!

Tja, cool blijven is de boodschap en ik antwoord

-Ben ik altijd al geweest 

-Nee jij was altijd een broekschijter

antwoord de puber en om dat wat te milderen zendt ze binnen de minuut

En ik zou graag een melkschijter worden, kunt gy daarvoor zorgen? Misschien een paar flesjes meebrengen van de winkel?

Nou om nog zo een melkmuile te zijn heeft die dochter van mij toch veel praatjes bedenk ik me. Zalig. Voldaan dommel ik in.

 

 

Read Full Post »

haast en spoed is elke morgen goed.

Eerst 4 meter achteruit, dan een fikse draai en tegelijkertijd een ruk aan de pook naar eerste, 35 meter verder in tweede, dan een scherpe bocht naar links, naar derde, lekker in de neus peuteren, terug naar tweede, 73 ° naar rechts, en onmiddelijk naar vierde, vervolgens even de tijd om mijn hemd dicht te knopen, mijn haar goed te leggen, terug een bocht naar rechts en tenslotte doe ik mijn gordel aan om met een diepe zucht aan het station toe te komen. Veel te vroeg.

Ik ben s’ochtends meer dan een automatische piloot, van 6u32 tot 6u39 handel ik als een robot. Elke dag opnieuw ben ik van thuis tot  aan het station een geoliede machine, dezelfde bewegingen, dezelfde chrono. Haast en spoed is elke morgen goed. 5370 meter in één langerekte sprint om vervolgens nog een eeuwigheid te moeten wachten op de ‘te late trein’, een iets minder geoliede machine .

Vandaag bots ik echter na bocht drie op een boerenkar met kerstbomen, tergend traag en veel te breed over de weg zwaaiend, om 6u34 in de ochtend. Wie wil er nu nog kerstbomen? Het is tijd voor paaseieren!

‘Rot op, idiote boer’ , roep ik tegen mijn voorruit en bij het voorbijsteken nog eens ‘Aap met je kutkerstbomen’ tegen mijn zijraampje. De sprint  wordt een echte hordeloop vandaag. Mijn robot gaat in overdrive. En dat terwijl Kerstmis al lang voorbij en amen en uit is. De cadeaus zijn uitgedeeld en omgeruild. Trouwens tot hoelang blijf  je die troep kerstbomen noemen, schiet het me aan kilometer drie door mijn hoofd en vanaf wanneer heten ze gewoon terug dennen of sparren. Nu toch al. Volgens mij was dit in feite gewoon een wegversparring.

Read Full Post »

Eens knuffel, altijd knuffel

 

         

Ik kan de slaap niet vatten. Het voelt toch maar vreemd aan, mijn hoofd tegen een knuffelolifant. Het ziet er ook niet uit, maar daar lig ik niet echt  wakker van. 

Vrijdag wuif  ik onderweg mijn dochter uit voor een week blokken en examens. In ieder geval examens.  Op de valreep merkt ze dat ze de Jonafant, haar lievelingsknuffel thuis vergeten is. Ze heeft hem enkele zomers terug gekregen van haar eerste lief en de pluche is nog steeds haar slaapkamergeluk.  

Gelukkig zit de redding in mijn rugzak. Als een echte held bied ik mijn roze treinkussen aan. Het is ontzettend zacht en nog zachter en met evenveel liefde geschonken!  De rest van de week zou ik dan wel haar knuffel gebruiken op de trein.

Ik nestel me vandaag dan ook tussen de slurf en oren van Jonafant, diep weggezakt, op zoek naar rust na arbeid. Ik ben klaar om me in slaap te laten wiegen tot ik plots besef dat de knuffel recht uit het hart komt van een knaap van toen nog geen 18 jaar of daaromtrent. Ik duw het akelig beest van me weg. Ik voel me plots een pedo-janet en krijg geen oog meer dicht. Nu ja, wat moet mijn dochter wel niet denken als ze met mijn kussen slaapt.

Read Full Post »

Dave heeft ne kleine, Dave heeft ne kleine….

Mijn leven bestaat uit trainen en treinen. Geen van beiden schieten erg goed op.  Voorlopig zijn de verhalen uit de kleedkamer veel spannender dan die uit de fitnesszaal. Hier geven mannen zich pas echt bloot. En dan bedoel ik niet eens naakt.  Hier laten atleten, macho’s en mensen zoals ik binnenkijken in hun ziel. Hier liggen de geheimen voor het rapen. Dit is een spiegel op onszelf. Zeker voor Dave, een andere naam kan ik voor hem niet bedenken. Deze mislukte atleet staat nu al zowat een half uur voor de spiegel, op zoek naar een beetje schoonheid bij zichzelf denk ik.

Deze collegiale Dave heeft drie kleedkamerkastjes benomen : Eén voor z’n jeans en een witte t’shirt, ééntje voor zijn sportzak en één voor alleen maar potjes, zalfjes, parfums, een toiletzak x-large en gek genoeg twee mandarijnen en een banaan. Dit is een echte beautykast. Mijn éne Aldi douchegel steekt schril en één letter af tegen Aldie geurtjes en body cremes. Ik kom vingers te kort om ze te tellen. Dave kweekt meer spieren van zich in te smeren dan in de fitnesszaal, hij zweet harder in de kleedkamer dan op de cross-trainer. Maar daar heeft hij waarschijnlijk ook weer een zalfje voor, en tegen schilfertjes trouwens ook zag ik. Dus ook wel tegen acne, rimpels en zweetvoeten. Dave is nep, dames!

Nu begrijp ik plots waarom de banaan en de mandarijnen. Die steekt hij waarschijnlijk in zijn Bjorn-Borg slip. Want dat is echt wel nodig.  De hoeveelheid potjes is omgekeerd evenredig met  zijn hoeveelheid mannelijkheid, een lili-putter. Vandaar trouwens dat ik met één shampoo toekom. Dat is dan weer mijn kleedkamergeheim!

Read Full Post »

Where were you?

         

Mijnheer de president, Baraque dus, mocht je deze week Guantanamo gesloten hebben, kan je dan nadien  even kijken naar de lijn Brussel-Amsterdam. Ze loopt voor geen meter. Vandaag nog reed de trein om één voor zes  station Roosendaal binnen, zowat een half uur te laat. Terwijl jij je eed aflegde, was ik in fucking Roosendaal. Dit ga ik mijn leven lang moeten herinneren. 18u01 staarde ik op een leeg perron. Even eenzaam als jij. Met enkel God en Michel tussen ons in.  Hadden we ook maar een beetje minder vertraging gehad zouden we net aan de grensovergang gepasseerd zijn, een mooiere symboliek kan je haast niet bedenken. Alhoewel mocht de trein per ongeluk op schema hebben gereden, dan zouden wij bij jou eed Antwerpen zijn binnengereden. De hoofdstad van de wereld. Net op het moment dat die een nieuwe baas kreeg. Onwaarschijnlijk toeval. Hopelijk binnen vier jaar.

O ja,  als  je je dan toch even over Brussel-Amsterdam buigt, zou je dan ook iets aan de catering kunnen dunnen, ik  hou niet zo van hun poederkoffies, ze liggen me zwaar op de maag en lever. Alvast bedankt en nogmaals succes Baraque Michel.

Read Full Post »

Haagse Kak

 

         

 

Deze ochtend eindelijk aangekomen in het station van Den Haag. Even snel naar het toilet. En snel moet het gaan. Eerst negen minuten allerlei regeltjes lezen die  boven de pot hangen en zo blijft er nog een minuutje over voor de ware boodschap.  Maar voor mij hoeft het niet meer. Wat is de lol van hier  in Den Haag naar toilet te gaan. Ik krijg het schijt van al die regeltjes.

Read Full Post »

Mijnheer de president…

Mijnheer de president, of mag ik Baraque zeggen. Ik heb het volste vertrouwen in je missie. Besef dat je het ergste al achter de rug hebt.  Een meer dan 200 km lange treinreis naar Washington. En dat op de verjaardag van je echtgenote. Wat een helden! Het ga jullie goed, Baraque Michel.

Read Full Post »

gejaagd door de trein

‘Dames en Heren , wij worden opgehouden door de stoptrein voor ons.  Gelieve ons te verontschuldigen voor de opgelopen achterstand. ‘Wanneer roept die verdomde controleur nu eens:  ‘Dames en heren, wij worden opgejaagd door de hoge snelheidstrein achter ons, gelieve ons te verontschuldigen voor de opgelopen voorsprong’

Read Full Post »

Anouck, here I come.

In januari kijk ik altijd een beetje extra uit naar Jaapie van Overdijk. Dan verjaart zijn droeve lot.  Jaapie  heet ook niet echt van Overdijk. Hij zit alleen dagelijks aan het verlaten stationnetje daar. Zo ergens nergens tussen Roosendaal en Dordrecht. Met zijn grijze overjas,  zware wenkbrauwen en gezeten op een bruine valies met leren gespen wacht hij op de trein,bewegingsloos of ademloos.  Mocht hij zijn benen  strekken dan komen zijn donkerzwarte houthakkersschoenen onder de de aanstormende locomotief,  maar hij veroert geen vin als we voorbijrazen. Hij staart verder in de verte op zoek naar de volgende trein. Dat doet hij nu al 18 jaar lang, 18 jaar min één dag. Al sinds Anouck vertrokken is naar de grootstad om er samen met Jaapie te gaan wonen.

Anouck, het blondje buurmeisje van de overkant van de straat, met flinke blos, goedlachs en met een boezem tot aan de zelfde kant van de straat. Het enige meisje in zijn leven.  Net voor haar vertrek, de dag na Sinterklaas, heeft Anouck hem meegevraagd naar de grootstad, zo leek het hem toch . Zij zou alvast een kamer zoeken, een dubbele of zelfs meer, twee stoelen een tafel en één bed. Ze zou de stad verkennen, opzoek naar werk en vermaak en op oudjaar Jaapie van de trein komen halen. Na nieuwjaar sloot  immers het station van Overdijk, te klein, te ver,te veel tijdverlies en oudjaar was zijn allerlaatste kans om tot in de grootstad te geraken.  Jaapie zou tot dan nog voor zijn moeder zorgen, de kippen slachten en een grijze manteljas kopen en  s’ochtends de trein nemen.

Zo vertrok hij die donderdagochtend naar het station met een bruine koffer met leren gespen en een grijze overjas en zag de trein voorbijrijden en nog één en nog één  en nog één tot het vuurwerk begon,  het nieuwjaar werd en  het station gesloten. Officieel. Ook al was het al een paar dagen  dicht. De stationschef was plots ziek gevallen en niemand vond het nodig om voor de laatste drie dagen iemand  naar Overdijk-station te sturen. Er was de voorbije maand trouwens maar één reiziger opgestapt, een wulpse dame op de dag na Sinterklaas.

Maar Jaapie zet door en  blijft  komen, nog steeds, elke dag weer. Van heel erg vroeg tot veel te laat. Anouck  wacht immers op hem, op perron 3 had ze nog nageroepen. Hij had trouwens haar bagage mogen dragen, zeven stuks. Tweemaal op en af lopen. Heen en weer. En nu staat ze daar in het station van de grootstad en er is meer, er is dat vreemd verlangen, die blonde blos, de onrust in zijn ziel. Hij kan in zijn dorp niet meer blijven. Hij wordt elders verwacht. Hij zet zich elke dag op het zelfde plekje op dezelfde valies op het zelfde verlaten station. Al 18 jaar lang. Achttien jaar min één dag. De dag van de begrafenis van zijn moeder. Nog steeds gelooft hij dat die dag de trein in Overdijk gestopt is. Het is nu gewoon wachten op de volgende.

Read Full Post »

s-express

 Treinen kan ook best leuk zijn. Zeker zo’n late rit richting Antwerpen.  In Roosendaal stappen twee heren op en zetten zich naast me. Ze bekijken gretig hun nieuwste aankopen. Om te beginnen het sexboekje. Mijn buren kijken gezellig open en bloot naar open en bloot. Strakke meiden waar auto’s aan hangen, een shoot met Raisha, een rijkelijk geïllustreerd interview met Wendy Somers en een rubriek over omasex. En dan  is er ook nog de fotoroman van de dokter die zijn patiente heel grondig onderzoekt met alles erop en eraan en erin. Net internet. Mijn gedachten en mijn blik dwalen af. Ik heb nauwelijks de tijd om mijn eigen krant te lezen.  Na het boekje wordt ook de dvd gekeurd, iets met SM. Daar heb ik niet zoveel aan, ik zie vooral een zwart schijfje en veel te  kleine fotootjes. Gelukkig wordt hij weer snel opgeborgen.  De laatste aankoop die er moeten aan geloven zijn bifi-worstjes, what else!  Die eten ze smakelijk op boven het interview met Wendy Somers. Nu ja,die is dat wel gewoon. Deze trein lijkt wel de vlees-express. En wat gaat ie snel, veel te snel. Een mens zou willen dat zijn trein af en toe vertraging heeft.

Read Full Post »